Έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο ο αγαπητός φίλος, ο διακεκριμένος συνάδελφος της Μινωικής Αρχαιολογίας Κωνσταντίνος Δαβάρας, ο γνωστός σε όλους ευγενικός, λιγομίλητος μοναχικός Κωστής. Ξεχώριζε πάντα μεταξύ των συναδέλφων με την ήρεμη αξιοπρεπή παρουσία του, το ιδιόμορφο χιούμορ του με μιαν ανεξήγητη θλίψη στο βλέμμα, την αγάπη του για τα ζώα και τη φύση, τις χορτοφαγικές του προτιμήσεις, τη μύησή του σε ανατολικές θρησκείες, την αποφυγή της φλυαρίας και της επίδειξης. Έφυγε ο Κωστής που σεβόμουν και θαύμαζα για τις σιωπηλές χωρίς τυμπανοκρουσίες μάχες που έδινε καθημερινά ενάντια στη βαρβαρότητα της αυθαίρετης δόμησης, της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος και των αρχαιολογικών κατάλοιπων της κρητικής υπαίθρου που την αγάπησε με πάθος και όπου αποφάσισε τελικά να ζήσει, να δημιουργήσει, να φύγει αθόρυβα και να ενωθεί με το σύμπαν.
Για πολλά χρόνια έμεινε κλεισμένος στον εαυτό του, απομονώθηκε οικειοθελώς στον Άγιο Νικόλαο με την αγαπημένη του, έκλεισε πίσω του ερμητικά τη θύρα αποφεύγοντας κάθε επαφή με το κοινωνικό περιβάλλον, ελάνθανε ζώντας εσωτερικά, επιδίωκε τη λήθη, κανείς δεν μάθαινε για χρόνια νέα του, εκτός από το πρόσφατο τραγικό τέλος του που μας συγκλόνισε.
Ο Κωστής είχε πάψει από καιρό να οργίζεται, να ταράζεται και να αγανακτεί, διατηρούσε τον εαυτό του απλό, ακέραιο και ανεπιτήδευτο ζούσε ήρεμος αναμένοντας το αναπόφευκτο τέλος ως πιστός του «ένδον βλέπε, ένδον η πηγή του αγαθού».
Καλό ταξίδι Κωστή
Πέτρος Θέμελης
Έφυγε ο Κωστής Δαβάρας – αποχαιρετισμός από τον Π. Θέμελη
