ΙΜΕΡΑ, ΣΙΚΕΛΙΑ – Στις 31 Ιουλίου 2019, στο Μουσείο Pirro Marconi της Ιμέρας (Ναός της Νίκης) παρουσιάστηκε από την Elena Mango, διευθύντρια της ανασκαφής στην Ιμέρα, και την Francesca Spatafora, νέα διευθύντρια του νέου Αρχαιολογικού Πάρκου Ιμέρας, τα ενδιαφέροντα αποτελέσματα και οι πιο σημαντικές ανακαλύψεις της 8ης ανασκαφικής περιόδου που πραγματοποιήθηκε στην Ιμέρα από το Πανεπιστήμιο της Βέρνης σε συνεργασία με το Αρχαιολογικό Πάρκο της Ιμέρας (Parco Archeologico di Himera), καθώς και μια μικρή επιλογή από τα ευρήματα που μόλις βρέθηκαν.
Χάρτης με ελληνικές αποικίες της Μεγάλης Ελλάδας (φωτ.: widipedia).
Η ανασκαφική έρευνα πραγματοποιήθηκε στην περιοχή του Piano del Tamburino, μιας περιοχής της αρχαίας ελληνικής αποικίας της Ιμέρας, στην οποία, τα τελευταία οκτώ χρόνια, εμφανίστηκαν δύο ενδιαφέρουσες ιερές περιοχές. Η ανασκαφή επικεντρώθηκε σε μια από τις ιερές περιοχές, χαρακτηριζόμενη από έναν τεράστιο και πολύ ενδιαφέροντα ανοικτό χώρο, επιφάνειας άνω των 100 τ.μ., που χαρακτηρίζεται από την παρουσία τριών βωμών και πολυάριθμες αναθηματικές αποθέσεις, οι οποίες συνίστανται κυρίως σε μικρές λέμβους που χρησιμοποιούντο κατά τη διάρκεια των τελετών: αυτή είναι η καρδιά του ιερού, όπου η κοινότητα των κατοίκων της Ιμέρας πραγματοποιούσε τις γιορτές, τις τελετές και άλλες δραστηριότητες που συνδέονταν με τη σφαίρα του ιερού. Αυτός ο ανοιχτός χώρος περιβάλλεται από δύο κτήρια, στα οποία προστίθεται τώρα ένα τρίτο, το οποίο θα διερευνηθεί διεξοδικότερα στις επόμενες ανασκαφικές περιόδους.
Αρχαιολογικές έρευνες στην Ιμέρα Σικελίας (φωτ.: Parco di Himera).
Τα σημαντικά νέα της φετινής περιόδου είναι η ανακάλυψη ιχνών βίαιου σεισμού που φαίνεται να συνέβη στην ύστερη Αρχαϊκή περίοδο. Οι γραπτές πηγές δεν παραδίδουν αυτό το επεισόδιο. Τα αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν επομένως ένα πιθανό σημαντικό επεισόδιο στη ζωή της πόλης της Ιμέρας, για το οποίο δεν είχαμε απολύτως καμία γνώση, ένα δραματικό γεγονός που πρέπει να είχε σημαδέψει βαθιά τους κατοίκους της και την εικόνα της πόλης. Η ζωή στην ιερή περιοχή, της οποίας το εν λόγω κτήριο ήταν μέρος, συνεχίστηκε μετά τον σεισμό αυτό μέχρι την καταστροφή της Ιμέρας από τους Καρχηδόνιους το 409 π.Χ.
Αρχαιολογικές έρευνες στην Ιμέρα Σικελίας (φωτ.: Parco di Himera).
Μια διεθνής ομάδα 13 μελών, καθηγητές (καθηγητής J.-R. Gisler), βοηθοί (Marcella Boglione, Aleksandra Mistireki) συμμετείχαν στην ανασκαφή, με επικεφαλής την καθηγήτρια Elena Mango του πανεπιστημίου της Βέρνης, φοιτητές από τα πανεπιστήμια της Βέρνης και του Παλέρμου, σχεδιαστές (Roberta Sperandeo, Termini Imerese, Ulrike Koy-Seemann, από το Πανεπιστήμιο Tübingen), αρχαιολόγοι (Christian Weiss, από το Πανεπιστήμιο της Βέρνης) και φωτογράφοι (Adriana Urango, από το Πανεπιστήμιο της Βέρνης).
Οι αρχαιολογικές έρευνες υποστηρίζονται από το Περιφερειακό Τμήμα Πολιτιστικής Κληρονομιάς, που ίδρυσαν από κοινού το Πανεπιστήμιο της Βέρνης και το Αρχαιολογικό Πάρκο Ιμέρας και, στη συνέχεια, συμμετείχε και το Τμήμα της Περιφέρειας του Παλέρμο για τα Αρχαιολογικά Πάρκα και Μουσεία της περιοχής. Πρόκειται για καρποφόρα συνεργασία που έχει δώσει αποτελέσματα εξαιρετικού ενδιαφέροντος για την κατανόηση της αστικοποίησης και της ιστορίας αυτής της ελληνικής αποικίας, αποτελέσματα που προστίθενται στις σημαντικές ανακαλύψεις της τελευταίας δεκαετίας στη δυτική νεκρόπολη και που καθιστούν την Ιμέρα έναν από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους συνολικά της Σικελίας.
Πηγή: www.teletermini.it | beniambientalieculturaliimeresi.wordpress.com |
Ιμέρα: μια ευβοϊκή αποικία στη βόρεια Σικελία
Η Ιμέρα ήταν αρχαία ελληνική αποικία στην Σικελία που ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα π.Χ. κατά την διάρκεια του δεύτερου ελληνικού αποικισμού. Βρισκόταν στην βόρεια ακτή του νησιού στις όχθες του ομώνυμου ποταμού. Η Ιμέρα ήταν η πρώτη ελληνική αποικία στο βόρειο τμήμα της Σικελίας. Ιδρύθηκε κατά την διάρκεια του 7ου αιώνα π.Χ. (π. 648 π.Χ.) από αποίκους που προέρχονταν από την ευβοϊκή αποικία Ζάγκλη (μετέπειτα Μεσσήνη). Στους πρώτους αποίκους προστέθηκε στην συνέχεια και ένας αριθμός εξόριστων Συρακούσιων, γι’ αυτό τον λόγο η Χαλκιδική διάλεκτος που μιλιόταν στην Ιμέρα είχε και Δωρικά στοιχεία.
Ενώ οι Έλληνες της Ανατολής εξασφάλιζαν τη μελλοντική τους ανάπτυξη εναντίον του Περσών, οι Έλληνες της Δύσης κλήθηκαν να προστατευθούν από μια άλλη ασιατική δύναμη που είχε εγκαθιδρύσει αποικίες στη Δυτική Μεσόγειο και ήταν σταθερή απειλή εναντίον της ύπαρξής τους: τους Καρχηδόνιους. Σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές, την ίδια ακριβώς ημέρα, τον Σεπτέμβριο του 480 π.Χ., που οι Έλληνες νικούσαν τον περσικό στόλο στα στενά της Σαλαμίνας, διεξήχθη στην Ιμέρα μια άλλη μεγάλη ιστορική μάχη, ανάμεσα στους Καρχηδόνιους και τους συνασπισμένους Σικελιώτες Έλληνες της Ιμέρας και του Συρακουσών, που έσπευσαν να τους βοηθήσουν. Υπό τη ηγεσία του Γέλωνα, τυράννου των Συρακουσών, ο οποίος επέδειξε τις πολεμικές του αρετές και ο ελληνικός στρατός νίκησε τον Καρχηδονιακό που υπερτερούσε αριθμητικά. Κατά την διάρκεια της μάχης σκοτώθηκε ο Αμίλκας και οι Καρχηδόνιοι υποχώρησαν.
Τα επόμενα χρόνια η Ιμέρα παρέμεινε κάτω από την εξουσία του Θήρωνα, ο οποίος ανέθεσε την διακυβέρνηση της στον γιο του Θρασυδαίο. Ο Θρασυδαίος κυβέρνησε αυταρχικά και αποξενώθηκε από τους πολίτες του. Μετά τον θάνατο του πατέρα του το 472 π.Χ. εκδιώχτηκε από τον τύραννο τον Συρακουσών Ιέρωνα. Την περίοδο μεταξύ του 461 και 408 π.Χ. η Ιμέρα γνώρισε ευημερία. Το 415 π.Χ. κατά την διάρκεια της εκστρατείας των Αθηναίων στην Σικελία, η Ιμέρα ήταν από τις πρώτες πόλεις που έσπευσαν να βοηθήσουν τις Συρακούσες.