Τη δεύτερη εβδομάδα του Φεβρουαρίου, την ίδια μέρα, τη 16η του μηνός αυτού, τη σημάδεψε η εκδημία δύο σπουδαίων Ελλήνων εικαστικών δημιουργών, του Δημήτρη Μυταρά και του Γιάννη Κουνέλλη. Στην περίπτωσή τους δεν είναι λόγος κενός πως η φυγή τους αφήνει το σύμπαν της τέχνης, χωρίς όρια χώρου και χρόνου, πενιχρότερο.
Kαι οι δύο παρουσιάζουν αξιοπρόσεκτα κοινά σημεία στον ορίζοντα της ζωής τους: εκτός του ότι είναι συνομήλικοι (γεννημένος ο πρώτος το 1934, ο δεύτερος το 1936), βλέπουν το φως της ζωής σε παραλιακές πόλεις (ο πρώτος στην Χαλκίδα, ο δεύτερος στον Πειραιά)· κατανοούν αρκετά νωρίς ότι θέλουν να ζήσουν και μακριά από τον τόπο καταγωγής τους (ο πρώτος στο Παρίσι, ο δεύτερος στη Ρώμη)· ασπάζονται τις πλέον πρωτοποριακές τροπές της μεταπολεμικής τέχνης, συνιστώντας εξέχοντες εκπροσώπους τους (ο πρώτος τον Αφαιρετικό Εξπρεσιονισμό, την ζωγραφική των ενεργητικών χειρονομιών, ο δεύτερος τη Φτωχή Τέχνη, την τέχνη που εκφράζεται με φθηνά υλικά)· είναι και τυπικά δάσκαλοί της για πολλά χρόνια (ο πρώτος στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της πατρίδας του, ο δεύτερος στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ντύσελντορφ)· δεν περιορίστηκαν στην κύρια καλλιτεχνική δράση τους, αλλά επεκτάθηκαν και σε άλλες δυνατότητες έκφρασης (ο πρώτος στη σκηνογραφία και στην ενδυματολογία, ο δεύτερος στην σκηνογραφία, στις εγκαταστάσεις, στα περιβάλλοντα, στις δράσεις)· εκτός από τον αναγνωρισμένο εικαστικό λόγο τους, μίλησαν και έγραψαν επίσης με διάφορες αφορμές. Η εν γένει δυναμική παρουσία τους επιβάλλει λοιπόν την εγγύτερη προσέγγισή τους . . .
Δημήτρης Παυλόπουλος
Αναπληρωτής Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης
Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Διαβάστε όλο το άρθρο Ανάτυπο PDF
