Ἦταν μετά το 1966 ὃταν, γιά πρώτη φορά, δοκίμασα νά χρησιμοποιήσω τήν φωτογραφία σάν ζωγραφικό στοιχεῖο. Ὁ φωτογραφικός ρεαλισμός, σάν πρόταση, εἶχε προηγηθῆ, μερικά χρόνια νωρίτερα, ἀπό τόν Τσενοβέζ καί ἂλλους ζωγράφους, καί ἒτσι ἦταν περιττό νά τόν ξανανακαλύψω. Μ᾽ ὃλα ταῦτα θέλησα νά δοκιμάσω, ἐρευνῶντας τό κοντινό μου περιβάλλον· καί ἡ ἀλήθεια εἶναι ὃτι αὐτό τό περιβάλλον ἦταν ἓνα θαυμάσιο μοντέλλο. Ξεκίνησα τραβῶντας ἑκατοντάδες φωτογραφίες, ἀπό σπίτια, ἀνθρώπους καί ἀντικείμενα. Ἒτσι εἶδα πράγματα τά ὁποῖα εἶχα συνηθίσει νά μή βλέπω ἐδῶ καί χρόνια. Τό ἀρχεῖο αὐτό τό πλουτίζω ἐρασιτεχνικά ἀκόμη καί σήμερα, μολονότι πρό πολλοῦ ἒχω σταματήσει νά χρησιμοποιῶ τήν φωτογραφία μέ τήν ἒννοια τοῦ ντοκουμέντου. Καί αὐτό, διότι πιστεύω ὃτι ἡ φωτογραφία δέν ἀντιπροσωπεύει καμμιά ἰδιαίτερη λύση στά ζωγραφικά . . .
Δημήτρης Μυταράς
Διαβάστε όλο το άρθρο Ανάτυπο PDF
